VI Liceum Ogólnokształcące im. Króla Zygmunta Augusta w Białymstoku

Od zawsze liczyły się tylko dzieci prawników i lekarzy...75% klasy na korepetycjach, więc wyniki matur to sukces nauki w tej szkole czy raczej na korepetycjach?

Za moich czasów to na palcach jednej ręki można było policzyć nauczycieli z pasją. Reszcie się nie chciało" i lekcje były prowadzone na zasadzie odklepania tego co było w temacie. Zero zaangażowania

Szkoła ma całkiem dobrą opinię, ale sam budynek i sale są stare.

Jak dostanę się z około 165 pkt na mat inf ang, to dam 5/5 z 3 kont c;

****Kontynuacja pierszej części****„Wiecie co teraz dostrzegłem? W momencie kiedy się napiłem i zacząłem zastanawiać się głębiej nad zmianami, które zaszły w mojej głowie przez te nie pełne dwa lata zauważyłem kilka ciekawych zależnosci. Mój organizm stworzył jakiś dziwny mechanizm obronny. W momencie stresu i tego wszystkiego co się tam dzieje staję się idiotą. Strugam debila, który jest ograniczony jak cała reszta otaczających mnie ludzi. Dodatkowo, zacząłem bać się banalnych rzeczy (może stąd moje ataki paniki). Na matematyce boję się iść do tablicy z myślą, że jeżeli coś mi nie wyjdzie, to dostanę opierdziel. Na Polskim mam stres przed występowaniem przed gronem ludzi, bo jeżeli coś źle powiem to cała ta elitarna banda będzie gadać przez miesiąc i krzywo na mnie patrzeć. Boje się wyróżniać z tłumu, bo przecież tu nie akceptują takich. Nie można być innym, ubierać się inaczej, trzeba być jak każdy... Raz włożyłem koszulkę do spodni, co bardzo mi się spodobało, bo cały mój strój featował do siebie kolorystycznie, to nauczycielka kazała mi się ogarnąć, bo „źle to wygląda”. Od problemów po prostu uciekam, nie stawiam im czoła, bo jeżeli miałem stres przed przyjściem na lekcje, to po prostu nie szedłem do szkoły. Od kiedy pierwszy raz minąłem próg tej szkoły, moje ambicje strasznie spadły. Zawsze mierzyłem wysoko, teraz mierzę conajmniej przeciętnie, bo przestałem wierzyć w to, że mogę wyjść ponad to wszystko co jest wokół mnie, chociażby dążenie do dostania oceny 2, to już było dla mnie zadawalające... Moje horyzonty strasznie się pomniejszyły, świat stracił kolory, a ja zacząłem patrzeć na wszystko przez jakiś dziwny pryzmat. Emocje przestałem okazywać publicznie, bo inaczej nie przetrwałbym w tej szkole.

jak bylam na otwartch to sie balam ze do jakiegos psychiatryka mnie wioza

Uczyłem się w Liceum zlokalizowanym na parterze w tym budynku w latach 1960-1964. Było to Liceum nr. 1. Na piętrze było liceum nr. 2. Liceum ze swoją atmosferą fantastyczne. Nauczyciele, jak zawsze - różni. Jedni fantastyczni, inni mniej. Różnica jest zdecydowana - to było 59 lat temu. Ja byłem zdecydowanie młodszy, więc możliwe, że patrzę na to przez różowe okulary. Przy okazji pozdrawiam wszystkich, którzy chodzili do tego Liceum w tym samym czasie co ja.

No cóż... latka lecą. Moje liceum z lat 90 :)

Świetna szkoła, atmosfera sprawia, że jej surowy wygląd odchodzi w zapomnienie. POLECAM

Jeśli ktoś jest osobą wyraźnie utalentowaną lub entuzjastą - wykorzysta swobodę do decydowania o sobie. Z perspektywy czasu, to właśnie uznaję za największą zaletę VI LO. Dobre miejsce dla dojrzewającego, młodego człowieka - już sam budynek dodawał pewnego uroku. Po liceum dostałem się na pierwszym miejscu do warszawskiej ASP, więc wszystko ok.Pozdrowienia zwłaszcza dla mojego wychowacy Dariusza Naumowicza i ówczesnego dyrektora, Marka Onoszko.