Hospicjum św. Łazarza (Towarzystwo Przyjaciół Chorych 'Hospicjum im. św. Łazarza')

To cudowne miejsce gdzie wszyscy są bardzo życzliwi. Lekarze to ideały, ludzie którzy nie pomylili kierunków studiów, pełni miłości i troski a szczególnie cudowna jest Pani Doktor Dorotka.O takich lekarzach marzą wszyscy pacjenci i szkoda że można ich spotkać tylko w ciężkiej chorobie. Pani Basia i Pani Madzia zajmujące się rehabilitacją pacjentów to wspaniałe o wyjątkowej wrażliwości osoby. Chorzy nigdy nie będą mieli takiej opieki w domu choć wiadomo że każdy woli być wśród najbliższych ale tylko wtedy kiedy oni potrafią i mogą zapewnić właściwą opiekę. Nie wszyscy chyba wiedzą że w hospicjum przebywają też osoby które są samodzielne, chodzące , nawet wychodzące do domu na przepustki co jest wielkim zaskoczeniem gdyż to miejsce kojarzy się tylko z obłożnie chorymi . Życie jest śmiertelną chorobą , często bardzo bolesną , dobrze że są takie miejsca które niosą pomoc potrzebującym i rodzinie bo ludzie nie powinni cierpieć. Bardzo dziękuję wszystkim za opiekę i ciepło jakie otrzymał mój mąż w czasie pobytu.

Dramat.Pacjenci otumanieni lekami nasennymi i psychotropami, aby był spokój na oddziale, a personel zadowolony, że ma mniej pracy. Osobiście za nic na świecie nie oddałbym nikogo z rodziny do tej umieralni.

Bardzo miła obsługa, serdeczne podejście do każdego, placówka na miarę potrzeb,

Według mnie profesjonalna opieka na najwyższym poziomie.Tata trafił do hospicjum ze szpitala Rydygiera w Krakowie. W szpitalu nikt nie miał dla niego czasu. Panie mówiły, że za chwilę przyjdą, a nie pojawiały się przez następne 3 godziny. W efekcie chorzy moczyli się i miały jeszcze więcej roboty... Po wyjściu ze szpitala tata nie był w stanie ustać na nogach :/W hospicjum nikt się nigdzie nie spieszył. Można było spokojnie porozmawiać z personelem. Obiady zawsze były smaczne, bo hospicjum ma lokalną kuchnię z domowym jedzeniem". Objęcie troską przywróciło siły tacie. Tata oczywiście chciał wrócić do domu

Moje doświadczenie jest okropne. Proszę omijać to miejsce szerokim łukiem. Gdybym wiedziała jak tam jest naprawdę w życiu bym tam Mamy nie oddała. Garstka ludzi którzy są tam z powołania za co im serdecznie dziękuję. Reszta powinna się mocno zastanowić po co zdecydowali się na pracę w hospicjum.

Są tam wspaniali ludzie od pani która podaje posiłki po lekarzy którzy czuwają aby Ból był jak najmniejszy. Dostałam opiekę psychologa dla mojej córki, która nie mogła pogodzić się z utratą swojego ukochanego taty.

UNIKAJCIE TEGO MIEJSCA !!!!Chorym podają tabletki, po których stają się senni, powoli tracą kontakt, aż w końcu całkiem tumanieją.Osoby kompetentne można zliczyć na palcach jednej ręki, reszta to patologiczna załoga, która nigdy nie powinna się tam znaleźć. Doprosić się o jakąkolwiek pomoc zakrawa o niemożliwe.Jeśli słyszeliście, że hospicjum to umieralnia - to właśnie to jest to miejsce.Trzymajcie swoich bliskich z daleka od tego obozu zagłady.

Katastrofa -teściową zabraliśmy po jednym dniu pacjencji nawaszerowani morfina i bez jedzenie tragedia

Mama w ostatnich dniach życia była otoczona serdeczną opieką. Bardzo dziękuję wszystkim pracującym tam Paniom.

Tata przebywał tutaj na opiece paliatywnej, codziennie słyszałam przez telefon Tu pracują Anioły". Bardzo dziękujemy Wszystkim pielęgniarka