Muzeum Etnograficzne. Oddział Muzeum Narodowego w Poznaniu

Bardzo ciekawa wystawa starych zdjęć. Ciekawe i mądre koncepcje plastyka - powiększone i podkolorowane zdjecia robią duże wrażenie. Bardzo przyjemnie się ogląda widać bardzo wiele ciekawych szczegółów.Cena śmieszna. Niedoceniane muzeum.

Miejsce warte odwiedzenia. Wystawę czasową na temat Romów trzeba zobaczyć póki jest. Wystawa stała to zbiór eksponatów reprezentujących różne, dalekie i bliskie kultury. Sala jest zaaranżowana w mroku i dość ciasna, niekiedy na tyle, że między eksponatami trzeba się przeciskać. Zwiedzania nie ułatwia tez nieustanna obserwacja pracowników muzeum. Nie można płacić kartą. Mimo wszystko, solidna 4.

Wystawa stała jest dość skromna ale ciekawie zaprezentowana i opisana. Szkoda że opisy znajdują się na takiej wysokości że przy każdym eksponacie trzeba kucnąć aby doczytać do końca. Obsługa bardzo miła i pomocna.

Muzeum Etnograficzne w Poznaniu – oddział Muzeum Narodowego w Poznaniu, muzeum etnograficze. Mieści się w budynku dawnej loży masońskiej na ul. Grobla 25. 26 czerwca 1821 odbył się tutaj pierwszy koncert Karola Lipińskiego. Obecny budynek wzniesiony został na początku XIX wieku. Został wpisany do rejestru zabytków pod numerem wpisu A019 w dniu 22 października 1953.Jako oddział Muzeum Narodowego w Poznaniu jest wpisane do Państwowego Rejestru Muzeów, prowadzonego przez ministra właściwego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodowego, zgodnie z art. 13 ustawy z dnia 21 listopada 1996 r. o muzeach.Wystawa w Noc Muzeów (2009)Muzeum otwarto 7 czerwca 1987 przy udziale wiceminister Krystyny Marszałek-Młyńczyk.W muzeum zgromadzono zabytki wielkopolskiej kultury ludowej. Ekspozycja stała to: Sztuka ludowa w Wielkopolsce – rzeźba, malarstwo, stroje, hafty, zdobnictwo (ceramika, drewno) oraz rekwizyty obrzędowe i instrumenty muzyczne z XIX i XX wieku.Przed otwarciem muzeum mieściła się tutaj siedziba Domu Spożywców, otwartego 15 sierpnia 1945. Obiekt wyremontowano wtedy nakładem 80.000 złotych, pochodzących ze składek Związku Zawodowego Pracowników Przemysłu Spożywczego.

Lubię takie miejsca. Cisza, nastrój, półcień. Bardzo dużo eksponatów. Zrobiły na mnie wrażenie ich opisy, oprócz daty i nazwy, zamieszczone są krótkie informacje o historii tychże. Warto poczytać. Piękna wystawa zdjęć, chyba czasowa. Zdjęcia powiększone, opisane, piękne i poruszające. Szczerze polecam.

Weszłyśmy za darmo ale bilet kosztuje jedyne 3zł. W środku jest cichutko I spokojnie. Widzialysmy wystawę starych fotografii oraz przedmiotów z wielu krajów. Najbardziej zapamiętałam spódnicę z plemienia Meo (Laos) oraz Podkoziołka. Każdy przedmiot ma wokół 3 krótkie teksty (notatka od konserwatora, historyczna i na temat darczyńcy), które z przyjemnością się czytało. Na pewno wrócę tu na kolejne wystawy!

Początki Muzeum Etnograficznego nierozerwalnie związane są z działalnością Towarzystwa Ludoznawczego, założonego w Poznaniu w 1910 roku. Jego prezesem została wówczas Helena Cichowicz, która wraz z córką Wiesławą zajęła się kolekcjonowaniem i opracowywaniem zbiorów etnograficznych. Ich zaangażowanie i pasja doprowadziły do otwarcia, 28 grudnia 1911 roku, pierwszej wystawy etnograficznej w siedzibie Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Poznaniu.

Wystawa stała taka sobie. W ciemnej sali, w strasznym ścisku, gablotki bardzo blisko siebie, że chłopak który nie jest jakiś ponadgabarytowy miał problemy przejść nie tracajac gablot. Światełka mające oświetlać eksponaty bardziej raziły w oczy niż pomagały. Opisy eksponatów umieszczone w takim miejscu, że trzeba się zginąć w pół żeby doczytać (upss nie da się zgiac, bo tuż za plecami kolejny eksponat). Inaczej sobie wyobrażałam takie muzeum. I minus za brak możliwości płacenia kartą. Przy czym jak zapłaciliśmy banknotem 100zl usłyszeliśmy od kasjerka nie mam wydac"."

Wystawy ok ale Pani przy kasie to istna tragedia, niemiła i opryskliwa, na pytanie jakie chcemy bilety odpowiedzieli my ze ulgowy/studencki i normalny, kasjerka ochrzanila nas przy tym mówiąc ze jak chcemy bilety to powinniśmy już dawno jej podać dokumenty, kazała zostawić kurtki w szatni- niby nic ale czekaliśmy 5 min na szatniarke i okazała się nią pani Kasjerka która siedziała sobie obok nie wiadomo na co czekając i patrząc na nas. Muzeum i wystawa ok ale Pani tam pracująca to masakra.