Orlik. Szpital rehabilitacyjno - hematologiczny dla dzieci

Wszystko wspaniałe. Przemiły personwl, rodzinna i przyjazna atmosfera, kedzenie przepyszne. Przyjezdzamy z ogromna przyjemnością po raz piąty :)

byłem w 2007 lub 2008, eleganckie wspomnienia :D

Trafiłem do sanatorium właściwie zanim zostałem zdiagnozowany dokładnie - wiadomo jednak było, że mam postępującą dyskopatię kręgosłupa i nieokreśloną wówczas chorobę autoimmunologiczną, o czym wielokrotnie powiadamiałem opiekunów, fizjoterapeutki i pielęgniarki - niestety, traktowano mnie jakbym przyjechał tu z płaskostopiem. Zmuszono mnie do długich spacerów po górach mimo moich protestów, ćwiczeń na siłowni oraz gimnastyki rozciągającej. Pielęgniarka zbywała moje bóle głowy twierdząc, że to niedotlenienie i tym bardziej zalecała mi spacery. Gdy w ostatnim tygodniu turnusu nie mogłem chodzić - wszyscy zgodnie twierdzili, że nic nie mówiłem o swoim stanie, co było oczywiście kłamstwem. Mój stan pogorszył się zamiast polepszyć. Dopiero wtedy zajęto się mną jak należy i pozwolono mi na leżenie w łóżku (dziwne, żeby kazali mi się czołgać). Uważam, że ludzie potrzebujący indywidualnego traktowania powinni omijać to sanatorium szerokim łukiem, z kolei ci z mniej poważnymi schorzeniami powinni być zadowoleni z pobytu.Dodam jeszcze, że minusem jest też wi-fi udostępniane każdego dnia jedynie licealistom, częsty brak zrozumienia ze strony opiekunek i ich widoczna niewiedza w zakresie organizowania czasu wychowankom (zrzucano winę na okres zimowy). Za to bardzo podobała mi się szkoła, jedzenie oraz organizacja wycieczek.

Ja byłem tutaj około 25‐30 lat temu. Kilka razy jako pacjent. Do dzisiaj wspominam turnusy jak kapitalne wakacje.

Cisza. Przemiła atmosfera. Rehabilitacja. Pyszne posiłki. Można wypocząć, pospacerować. Dużo atrakcji. Szpital na NFZ wart uwagi.

Byłem z 30lat temu jako pacjent super miejsce i wspomnienia..

Byłam z dziećmi w tym szpitalu już x razy, od małego. Dzieci tam bardzo integrują się, widzą, że też inni mają kłopoty, nie tylko one. Wychowawcy, nauczyciele, są oddanie dzieciom, jak również panie pielęgniarki. (co nie znaczy, że nie ma dyscypliny oczywiście). Również w kuchni jest bardzo przyjemnie, ludzie przyjeżdżając tu z chorymi dziećmi, czują się jak w rodzinie. Panie Kucharki czarują na prawdę rewelacyjne jedzenie (a wiadomo, że prawie z niczego, znając budżety naszych szpitali).Wychowawcy uczą dzieci zwracać uwagę na innych, oduczają cwaniactwa, zajęcia prowadzone są bardzo kreatywnie (pan Wojtek wybija się przed szereg:)))). Są lekcje szkolne, i po lekcjach do wieczora również grupowe zajęcia. Wychowawcy organizują dzieciom również ogniska, wycieczki, no na prawdę, moje dzieci tam odżyły i co roku chcą jechać. Już pomijąc samą rehabilitację - choć rehabilitanci też są właśnie bardzo przyjaźnie nastawione - no mówię - rehabilitację można mieć w różnych miejscach, ale całościowy wpływ szpitala na dzieci - to rzadko spotykane. Dzieci po powrocie czują się dowartościowane.Szpital położony jest na górze, zdala od cywilizacji, powietrze też rewelacyjne.

Wspaniały szpital,moja córcia jedzie drugi raz.Czuje się lepiej ,nawiązała wiele znajomości. Polubila personel.5 na 5.