NZOZ Dom Sue Ryder

Wspaniali ludzie Cudowna opieka IKS Witold Wspaniały Człowiek!!!

Bardzo dobra poradnia leczenia bólu. Pan dr. Andrzej Stachowiak świetny lekarz, rzeczowy, cierpliwy, profesjonalny, z poczuciem humoru i co najważniejsze, do każdego przypadku podchodzi indywidualnie i stara się pomóc. Nie spotkałem jeszcze lekarza jak tu. Z pewnością poradnia godna polecenia.

Niestety opieka tylko teoretyczna. Ojciec pod opieką lekarza prowadzącego p. Andrzeja Zielińskiego, przez telefon ok. Jak Tata gorzej się poczuł zadzwoniłem do lekarza bo tak było ustalone. Niestety lekarz nie pofatygował się osobiście i wezwał karetkę, która po przyjeździe stwierdziła że nie powinna przyjeżdżać, bo tata jest pod opieką lekarza z hospicjum. Spychologia!!!. Dobę później Tata umarł, więc zadzwoniłem do lekarza prowadzącego p. A. Zielińskiego, aby przyjechał stwierdzić zgon, ale odezwała się poczta w telefonie. Nagrałem się na sekretarkę. Zadzwoniłem następnie do lekarza dyżurnego w hospicjum. Odebrała pani doktor, które albo była zmęczona albo zaspana bo niewyraźnie mówiła (zastanawiające). Mniejsza z tym. Pani doktor powiedziała że mam dzwonić na 112 lub do opieki nocnej, bo ona nie przyjedzie. Po 6 godzinach przyjechała pani doktor z opieki nocnej której bardzo dziękuję, bo mogła nie przyjeżdżać, Tata był pod opieką lekarza z hospicjum. Lekarz prowadzący z hospicjum p. Zieliński do dnia dzisiejszego się nie odezwał. Taka to jest rzeczywistość. Na koniec pozdrowienia dla ratowników medycznych.

W Sue Ryder przebywał mój ciężko chory Tata, dzięki profesjonalnej opiece i ludzkiemu podejściu mogliśmy być o niego spokojni. Za wspaniałą opiekę pielęgniarek, opiekunów medycznych, dietetyka pani Ani oraz doktor Beaty Bojanowskiej będziemy zawsze wdzięczni. Tata był zadbany, regularnie przewracany z boku na bok, aby nie bylo odleżyn, zawsze chwalił personel mówiąc, że są jak jego druga rodzina. To ludzie, którzy służyli Tacie nie tylko opieka medyczną, ale również dobrym słowem. Tata lepszą opiekę otrzymywal w Sue Ryder niż w szpitalu (szpital doprowadził do odleżyn 4 stopnia i sepsy). W Sue Ryder leżał kilka miesiecy i nigdy nie doszlo do takich zaniedbań. Przez pandemie rodzina ma ograniczone możliwości odwiedzin, ale personel robi wszystko, aby dac rodzinie namiastkę normalności. Leżący pacjenci są przysuwani do okna, aby móc zabaczyć się z rodziną. Jest możliwość przeprowadzenia telekonferencji, chociaż niestety są problemy z zasięgiem. Lekarz informuje o stanie pacjenta, jest w ciągłym kontakcie z rodziną. W kryzysowej sytuacji jest możliwość, aby pożegnać się osobiście. Cała rodzina zgodnie z wolą Taty przekazała 1% podatku na rzecz Sue Ryder. Zresztą takim instytucjom należy się wsparcie, bo robią kawał dobrej roboty. A to miejsce tworzą przede wszystkim wspaniali ludzie, wrażliwi na cierpienie drugiego człowieka, pełni empatii i zrozumienia. Dziękuję w imieniu całej rodziny!

Szczerze Nie Polecam Bo Dyrektor jest bardzo agresywny i nie miły dla ludzi nawet ich stamtąd wyrzucał i nawet nie można bo poddchychać świeży powietrzem bo okien nie można otworzyć i nie polecam polecam iść do szpitala i tam normalnie przebywać

Dzwoniono z pytaniem czego chce !!! Gdzie wysłałem e-maila z informacją Jaka sprawa jest do załatwienia. Druga sprawa podany numer do lekarza jest błędny przez obrażona panią!! Jak próbuje się dodzwonisz by uzyskać poprawny numer telefon.milczy dramat!!

Chyba pierwszy raz wystawiam najniższą ocenę. Dom Sue Ryder w Żninie. Bardzo ładny i nowoczesny ośrodek na światowym poziomie. Mój tato tam trafił jako pierwszy pacjent. Z początku mieli braki kadrowe, motali się ale ok powiedzmy, że się uczyli. Musiałem robić pranie, kupować wodę i takie tam. Podczas jednej z wizyt jak wszedłem do taty to zobaczyłem jak człowiek nieprzytomny się topi". Nie był odsysany i nazbierało się tyle wydzieliny

Uciekajcie od tego miejsca jak najdalej, otumaniają ludzi prochami żeby mieć spokój, pielęgniarki bardzo niemiłe na czele z dyrektorem Stachowiakiem.

Szczerze mówiąc nie wiem jak ocenić. Mama była pod opieką hospicjum domowego przez pół roku. Opieka pielęgniarska była absolutnie bez żadnego zarzutu. Pani Justyna, Seweryna - pielęgniarki, które opiekowały się mamą, to przemiłe, pomocne osoby. Po zmianie psychologa na Panią Agnieszkę również mama pozostawała w dobrych rękach. Rehabilitacja również była ok.Jednak mam sporo zarzutów do opieki lekarskiej, która prawie nie istniała. Lekarz prowadzący Andrzej Zieliński, przez pół roku odwiedził nas tylko raz. Resztę spraw, niezaleznie jakiej przyczyny oraz niezależnie od tego czy prosiłam czy nie, załatwiał przez telefon, o ile w ogóle. Na kilka godzin przed śmiercią, bezskutecznie próbowałam się z nim skontaktować, tak samo pielęgniarka. Nie odezwał się po dziś dzień. Trudno nie czuć do niego z tego powodu żalu...Dyżur lekarski był niby ok, zależy na kogo się trafiło. Serdeczne podziękowania dla szefa - doktora Jaroszewskiego, który przyjechał i interesował się chorą w środku nocy w pewną niedzielę, gdy nastąpiło nagłe pogorszenie, oraz dla doktora Małeckiego, który przyjechał stwierdzić zgon, mimo iż mógł zostawić mnie w oczekiwaniu na nocną opiekę. Za to nie polecam pewnej zaspanej/zmeczonej kobiety, która zbywała mnie słowami, że jakby bolało to by chora jęczała, podczas gdy nie było z moją mamą żadnego kontaktu.Także 3 gwiazdki bo pewne rzeczy są jak najbardziej w porządku i z poszanowaniem dla chorego, ale inne (lekarz Zieliński) pozostawiają niesmak i chęć zastanowienia się w jakim celu taki człowiek w ogóle pracuje w takim miejscu...

Hospicjum Sue Ryder w Bydgoszczy, to miejsce wyjątkowe. Miejsce, w którym czas jakby się zatrzymał, by dać nowy oddech tym, których droga życia zmierza ku końcowi. To też wspaniały personel- funkcjonujący jak zgrana rodzina; pochylający się nad chorym, współuczestniczący w Jego zmaganiach z bólem i niepełnosprawnością- niosący ducha nadziei na lepsze jutro, organizujący przedsięwzięcia mające na celu stworzenie choremu drugiego domu, stworzenie warunków do uczestnictwa w prawdziwym życiu. Życzliwość, cierpliwość, empatia i kompetencje zawodowe to podstawowe ,,aktywa” pracującego w domu Sue Ryder personelu. Z całego serca dziękujemy za troskliwą opiekę i pomoc w pokonaniu ostatniej drogi naszej Mamy/ Teściowej/ Babci i Prababci- pani Irenki. Córka z rodziną