Jarosław Malejewski - Gabinet psychoterapii

Trudno mnie samej nazwać wizytą coś co przypominało raczej wypytywanie o sytuację materialną, ilu mam znajomych, czy mieszkam sama, kto mnie utrzymuje, czy mam chłopaka. Niepokojące zachowanie tego Pana... I to mierzenie wzrokiem od góry do dołu, uśmiechy.Bardzo dziwny niesmak i niepokój pozostał mi po tych wizytach.Ja nie polecam.

Miałam ogromny problem z poczuciem odrzucenia, zaufaniem i tym by czuć się bezpiecznie. Ciągle się kłóciliśmy a ja zarzucałam terapeucie brak wsparcia, współczucia, zrozumienia, zaangażowania i osamotnienie na spotkaniach. Miałam wrażenie, że fajnie pogadamy godzinę, a potem muszę radzić sobie w domu sama, on weźmie pieniądze i reszta go nie obchodzi. Często wychodziłam z jeszcze większą złością i frustracją niż przyszłam. Był moim największym wrogiem na sesjach. W dużej mierze dlatego, że ja widziałam w nim matkę, a on w moich wyobrażeniach miał być kimś bliskim kto zapełni to czego nie dali mi rodzice. Nie zliczę ile razy groziłam rezygnacją z terapii, ale tak naprawdę to był tylko krzyk rozpaczy by powiedział, że mam zostać, bo mu na mnie zależy. Często brakowało mi tego by spokojnie wytłumaczył o co tak naprawdę chodzi w moim zachowaniu (np. gróźb rezygnacji) lub co próbuje uzyskać traktując mnie w taki czy inny sposób. Wiem to dzięki rozmowom z innymi osobami, które patrzyły na tę relację z zewnątrz. Z perspektywy bycia w środku terapia była dla mnie piekielnie trudna, nie rozumiałam o co chodzi terapeucie i dlaczego mnie tak traktuje, ani jaka jest moja rola (czego on oczekuje, co próbuje uzyskać), a to, że nie zrezygnowałam to tylko dzięki ważnym dla mnie osobom, które mówiły mi jak wiele się zmieniło, tłumaczyły o co może chodzić i mówiły, że terapeuta wykonuje dobrze swoją robotę, a ja im zaufałam. Fakt jest taki, że zamrożone uczucia w dużej mierze odzyskałam i wiele mechanizmów zostało nazwanych, ale nie przepracowanych. Miałam to zrobić sama, a po prostu nie miałam narzędzi". Ostatecznie musiałam przerwać terapię