Klasztor Podominikańskii

Miejsce piękne, ale potrzebuje jeszcze remontów i inwestycji. Wystawy czasowe dość przypadkowe i na każdy temat. Obsługa minimalna. Wejście biletowane, chociaż w środku nie bardzo jest co oglądać. Mało informacji, sporo wystaw to po prostu zdjęcia. Trzymam kciuki, by udało się odrestau odrestaurowac, bo budynek piękny, ale na razie nie ma odpowiedniej ekspozycji.

Klasztor latem w 2022 był w remoncie, i przez to niedostępny dla zwiedzających. Zanosi się, że prace jeszcze potrwają... Miałem okazję obejrzeć budynek od środka mimo trwającej budowy (ksiądz pozwolił wejść), zanosi się na naprawdę udaną realizację.

Mając taki obiekt, z takimi eksponatami, a co najważniejsze z takimi pracownikami. Gmina powinna na wszystkich drogach dojazdowych do Sejn poustawiać po kilka tablic informacyjnych i drogowskazów. Takie muzeum, które jeszcze czeka całe mnóstwo prac remontowych, renowacyjnych, konserwatorskich powinno zostać jak najszerzej rozreklamowane. Potrzebni goście, potrzebni sponsorzy, którzy zostawią chociaż trochę pieniędzy. Zapraszam wszystkich, którzy się pojawią w tej okolicy, jest co i warto oglądać.

Z Klasztoru powoli powstaje muzeum . Byłem w niedzielę na mszy i ksiądz pozwolił wejść bardzo dużo się zmieniło .

Klasztor sam robi wrażenie,ale jest trochę zaniedbany choć widać że są jakieś remonty obiektu.Same wystawy są z przypadku dużo obrazów

Warto zwiedzić, zwlaszcza że bilety baedzo tanie - tylko 8PLN za całość

Bardzo podobał mi się charakter obiektu klasztornego, niestety widząc wyremontowane pomieszczenie (wyszpachlowane ściany, wymienione deski podłogowe) zabrakło w nim tego rysiu charakteru pradawnosci" obiektu . A gdyby tak zaimpregnowac stare cegły wystające że ścian spod obtluczonego tynku

Aktualnie to plac budowy, zorganizowano w klasztorze wystawy które stanowią praktycznie jedyną atrakcje turystyczną. Przy tym tempie prac i wielkości nakładów finansowych jeszcze dużo wody upłynie zanim obiekt odzyska swój blask.

Jedno z najbardziej zdumiewających muzeów, jakie miałem okazję oglądać. Jest późne popołudnie, koniec wakacji, ostatnia godzina zwiedzania... i muzeum jest tylko dla nas. Przechadzamy się korytarzami, które akurat są w remoncie. Widać wiekowe ściany i oryginalny kamień pod nogami. Podwórzem, spokojnym krokiem przechadza się jakaś osoba duchowna. W pobliżu słychać dzwony. Czas się prawie zatrzymał. Wchodzimy na wysokie piętro, do długiego pomieszczenia zaadoptowanego na salę wystawową. A ja się czuję jakbym zwiedzał poddasze starego kościoła lub pałacu, do którego nikt nie miał już długo dostępu. Eksponaty - nie ważne ich opisy ani autorzy - są jak skarby wydobyte prosto z dawno zapomnianej skrzyni sprzed wieków. O ich wartości świadczy ich autentyzm, czasem i kurz, dostęp na wyciągnięcie ręki. Nie są tak odświeżone" przez zacnych konserwatorów ani eksponowane w świetle mnóstwa nowoczesnych reflektorów. Nawet podłoga skrzypnie co parę kroków. Gdzieś po drodze natrafiamy na wystawę dawnego sprzętu radiowego i fotograficznego - niby nic takiego