32. Bateria Artylerii Nadbrzeżnej zw. grecką

Tutaj niewiele widać. Wejścia do schronów zasypane. Przynajmniej do tych, które znalazłem.

obiekty zasypane w latach 2000 byly dostepne schron amunicji mniejszy i wiekszy.Stanowiska dzial zarosniete.szkoda ,ze nikt nie pomyslal ,zeby przygotowac je tak jak baterie dunska.zdjecia blizniacze baterii dunskiej.Zdjęcia dodane w 2017 pokazują proces odsłaniają obydwu schronów.

Z baterii niewiele zostało ale i tak warto odwiedzić to miejsce, widok na morze i pozostałości militarne mają tutaj w środku lasu wyjątkowy klimat. Polecam odwiedzać po sezonie.

W obu bunkrach po 2 gołe pomieszczenia, wejścia częściowo zasypane, ale da się wejść.

Kto się nie boji to zdecydowanie polecam

Chodziłem pół dnia z małym dzieckiem szukając baterii, GPS pokazywał mi miejsce w którym nic nie było.Poczytałem o tym miejscu i ponoć wojsko zasypało baterię kilka lat temu

Bateria nr 32 zwana grecką wybudowano w 1931 roku. Bateria była uzbrojona w dwie armaty kalibru 105 mm i były nierozbieralne. W skład baterii wchodzą dwa kręgi dla armat i dwa schrony .Dzialobitnie umożliwiały prowadzenie ognia okreznego. W 1939 roku bateria brała udział w ostrzale tralowcow. Schrony mają grubość ścian od 100 cm do 120 cm a strop 130 cm wewnątrz były stalowe drzwi o grubości 10mm.Dzialobitnie są w formie kręgu o średnicy 11 m i grubości ścian 70 cm.

Warto poświęcić dwa dni i pozwiedzać.Poznać historię Polski,historię obrony miasta Hel

33 Bateria artylerii, tzw. „grecka” – polska dwudziałowa bateria artylerii nadbrzeżnej kalibru 105 mm firmy Schneider, ustawiona na wschodnim brzegu Półwyspu Helskiego (od strony morza), na południe od latarni Jastarnia-Bór. Wchodziła w skład Rejonu Umocnionego Hel.Bateria składała się z dwóch armat na kołach, ustawionych na odkrytych betonowych działobitniach, oraz dwóch schronów amunicyjnych, o grubości ścian 1 m (osobno na 200 pocisków i 200 ładunków miotających)[1]. Działobitnie wykonano w formie betonowego okręgu o średnicy 9,60 m[1]. Działobitnie osłonięte były wałem ziemnym o wysokości 1,2 − 1,4 m[1]. Kąt ostrzału na morze wynosił 130°, a na większe odległości ogniem pośrednim 360°. Prace budowlane wykonano w 1931 roku, a armaty ustawiono w kolejnym roku[1].Nieoficjalną nazwę bateria zawdzięcza armatom dalekonośnym firmy Schneider wz. 1925/27, opracowanym dla Grecji, których dwa egzemplarze zakupiła Polska do testów. Armaty miały dwuogonowe łoże z przednią opuszczaną podporą, a koła szprychowe ze stalowymi obręczami rozstawiane były razem z ogonami. Dzięki konstrukcji łoża uzyskiwano duży kąt ostrzału bez zmiany pozycji w zakresie 80°[2]. Maksymalna donośność w zależności od źródeł określana jest od 15.000 m do 15.500 m[2]. Amunicja stosowana była taka sama, jak dla używanych przez Wojsko Polskie armat wz.29.

ciekawe obiekty szkoda jednak że zostały zasypane