Ludwikowice Kłodzkie

Klimatyczna stara stacyjka. Budynek nie pełni już swojej pierwotnej funkcji, ale przejście podziemne nadal działa.

Absolutnie śliczna stacyjka... Pięknie zachowany budynek - klimatyczny. Peron z oryginalną nawierzchnia z ubiegłego wieku i co chyba unikatowe dla tak małych przystanków, przejście podziemne między peronami. Tu przed stacją, piękny wiadukt.

Niewielka stacja, ewidentnie potrzebuje remontu.Obecna miejscowość powstała najpóźniej w pierwszej połowie XIV wieku. W 1352 roku Hanns von Wustehube sprzedał dwór w Nowej Rudzie oraz pięć innych wsi, w tym Ludwikowice, braciom von Donyn. Posiadłość w rękach tego rodu pozostawała do 1472 roku. Po śmierci ostatniego męskiego potomka rodu von Donynów dobra noworudzkie przeszły w ręce von Stillfrieda, małżonka Anny von Donyn. Po wojnie 30-letniej baron von Stillfried utracił część dóbr, ponieważ poparł protestantów.W 1631 r. w Ludwikowicach mieszkało 23 gospodarzy płacących podatki kościelne, a większą posiadłość miał tu F. Thamm. Około roku 1765 wieś dzieliła się na trzy części: barona von Larischa, barona von Stillfrieda oraz wolne sędziostwo. Miejscowość szybko się rozwijała, do czego przyczyniło się powstanie kolonii i przysiółków. Wynikało to z rozkwitu tkactwa chałupniczego w okolicy, a także otwierania kolejnych kopalń węgla.Rozwój górnictwa i tkactwa spowodował bardzo szybki rozkwit Ludwikowic w pierwszej połowie XIX wieku, ale przyczynił się też do podziału wsi pomiędzy różnych właścicieli. W 1825 roku miejscowość składała się aż z sześciu części. Były to głównie kolonie poza właściwą wsią. W części hr. von Magnisa było 47 domów, kościół, szkoła katolicka, browar, bielnik i trzy młyny wodne. Poważnie rozwinęło się tkactwo chałupnicze, bowiem pracowały 64 krosna bawełniane i 52 lniane.Kolejnym właścicielem wsi w drugiej połowie XIX w. stał się baron von Seherr-Thoss, który w roku 1862 zastosował w swoim bielniku w Ludwikowicach węgiel kamienny do opalania kotła, co było wówczas nowością w przemyśle włókienniczym. Po upadku tkactwa chałupniczego miejscowość nadal się rozwijała, do czego przyczyniła się kopalnia „Wenceslaus” w Miłkowie, która rozbudowując się, przyłączała kolejno mniejsze kopalnie i pola wydobywcze z całej okolicy. W samej wsi w miejsce warsztatów chałupniczych powstały niewielkie tkalnie mechaniczne zatrudniające dawnych chałupników. Pod koniec XIX wieku przy kopalni zbudowano dużą elektrownię, a w miejscowości powstało kilka drobnych zakładów przemysłowych. Do rozwoju wsi przyczyniło się też przeprowadzenie w 1880 roku linii kolejowej łączącej Nową Rudę z Wałbrzychem. W końcu XIX wieku założono w miejscowości ewangelicki zakład charytatywny „Ludmillastift”

Mała stacyjka, pusto, cicho i czysto.

Ależ ona ma urok , widać że ktoś kto się opiekuje obiektem dwoi się i troi żeby umilić czekanie , malutka a zapada w pamięci