Dwór Kapituły Krakowskiej

Stary dwór zamieniony na muzeum. Ciekawe wystawy sezonowe, jednak obsługa traktuje odwiedzających jak niechcianego gościa. Ale wystawy naprawdę udane.

Szkoda że czasy remontu dawno ma za sobą. Usytuowany jest tuż przy głównej ulicy więc trudno to ominąć. To jeden z najważniejszych zabytków Pabianic więc powinien być trochę bardziej zadbany. Mieści się w nim muzeum. Przed dworem pomnik Długosza. Otacza bardzo piękny park, który podobno przywrócił do życia właściciel pobliskiego hotelu Fabryka Wełny. Obok przepływa rzeczka z ciekawym ceglanym wykończeniem. Ładne miejsce na spacer.

Miejsce które należy odwiedzić... bez szczegółów bo te zdradzi przemiła Pani która z pełną pasją opowiadała o historii samego obiektu jak i o sławnych Pabianiczanach... w Piątki jest darmowy wstęp ;) ale cena w inne dni tygodnia nie poraża więc warto wydać te 3 zł i dowiedzieć się kilku ciekawostek.

Niestety ale nie mogę wystawić pozytywnej opinii na temat tej atrakcji" ale po kolei. Parkingu brak

Pabianicki dwór to prawdziwa perełka renesansu w wydaniu prowincjonalnym. Stanął on na wyższym i suchym miejscu. Nadano mu formę zbliżoną do najlepszych krajowych wzorów - krakowskich Sukiennic, ratusza w Sandomierzu i Szydłowcu. Dwór jest jednopiętrowy i podpiwniczony, frontem zwrócony na południe. Wzniesiony na planie kwadratu, posiada na narożu północno-wschodnim i południowo-zachodnim baszty z okienkami. Od strony zachodniej znajduje się XIX-wieczna przybudówka z okrągłą wieżyczką. Dach, składający się z 4 płaszczyzn, ukryty jest za wysoką, ozdobną, renesansową attyką. Od północy i południa posiada ona wnęki arkadowe, zaś z pozostałych stron - falisty wykrój. Budynek jest częściowo oszkarpowany.

Opuszczając kościół św. Mateusza, po drugiej stronie ulicy Zamkowej stoi najcenniejszy z pabianickich zabytków – dawny dwór obronny kapituły krakowskiej, gdzie rezydowali tenutariusze i starostowie pabianiccy. Swą siedzibę ma tu od lat pabianickie Muzeum Regionalne ze zbiorami historycznymi i archeologicznymi. Na zapleczu zamku, nad rzeczką Dobrzynką, rozciąga się obecnie park im. Juliusza Słowackiego, założony na początku XX wieku. To nieduże prywatne miasteczko funkcjonowało długo w cieniu rezydencji właścicieli. Drewniany dwór kapituły musiał stać gdzieś w pobliżu dzisiejszego zamku już przynajmniej w pierwszej połowie XIV wieku, gdy ustanowiono tu ośrodek zarządu dóbr. Na przełomie XIV i XV wiekuznajdował się tu dom – rezydencja, zwany potem starym, w którym znajdowało się 7 komór, świetlica dla czeladzi i komnata z kominem. Być może to tu kanonicy gościli króla Jagiełłę a potem jego syna? Budynek ten spłonął w pożarze z 1532 roku. Stary dom szybko przestał wystarczać kanonikom, bo już w latach 1510-1513 zbudowano nowy, zwany wielkim. Budulcem i tu było drewno. Dwór posiadał 4 wieżyczki obronne, obszerną salę z 2 alkierzami po bokach, dużą i małą izbę, dużą i małą komnatę, obszerną piwnicę, a nawet szyby w oknach i wygódki z bieżącą wodą. Budynek ten także nie przetrwał próby czasu, gdyż strop wielkiej sali trzeba było podeprzeć filarem a dom, zbudowany na grząskim gruncie, zaczął się pochylać. Żaden z tych budynków nie doczekał naszych czasów. Zachowała się za to renesansowa rezydencja wzniesiona z cegieł w latach 1565-1571 przez architekta Wawrzyńca Lorka. Pabianicki dwór to prawdziwa perełka renesansu w wydaniu prowincjonalnym. Stanął on na wyższym i suchym miejscu. Nadano mu formę zbliżoną do najlepszych krajowych wzorów – krakowskichSukiennic, ratusza w Sandomierzu i Szydłowcu. Dwór jest jednopiętrowy i podpiwniczony, frontem zwrócony na południe. Wzniesiony na planie kwadratu, posiada na narożu północno-wschodnim i południowo-zachodnim baszty z okienkami. Od strony zachodniej znajduje się XIX-wiecznaprzybudówka z okrągłą wieżyczką. Dach, składający się z 4 płaszczyzn, ukryty jest za wysoką, renesansową attyką. Od północy i południa posiada ona wnęki arkadowe, zaś z pozostałych stron – falisty wykrój. Budynek jest częściowo oszkarpowany, jak dawniejsze budowle średniowieczne o charakterze obronnym. Otwory w attyce to jednak wcale nie okienka strzelnicze, lecz pozostałość po drewnianych rynnach odprowadzających wodę z dachu, zwanych rzygaczami. Nad jednym z okien na piętrze widzimy inskrypcję głoszącą po łacinie: Tak przemija chwała świata". Z dawnego wyposażenia zachował się w jednej z sal rokokowy kominek z XVIII wieku. Przed głównym wejściem do dworu znajdowały się niegdyś 2 fontanny w formie łabędzi. Wraz z sąsiednimi zabudowaniami był on otoczony obronną palisadą dębową z ceglaną wieżą od strony rzeczki. Na wieży zamontowano zegar

Będąc w Pabianicach nie można nie zobaczyć najpiękniejszego i najcenniejszego z pabianickich zabytków - dawnego dworu obronnego Kapituły Krakowskiej, gdzie rezydowali tenutariusze i starostowie pabianiccy.Dwór, zwany przez pabianiczan Zamkiem, to wspaniała renesansowa rezydencja wzniesiona w latach 1565-1571 przez znanego architekta Wawrzyńca Lorka. Pabianicki dwór to prawdziwa perełka renesansu w wydaniu prowincjonalnym. Nadano mu formę zbliżoną do najlepszych krajowych wzorów - krakowskich Sukiennic, czy ratusza w Sandomierzu.Zamek znajduje się przy głównej ulicy Pabianic, dokładnie w miejscu gdzie kiedyś kończyło się Stare Miasto, a za rzeką Dobrzynką zaczynało się dziewiętnastowieczne, przemysłowe Nowe Miasto, i ulica Zamkowa. Będąc w Pabianicach nie sposób do niego nie trafić :)W Zamku obecnie mieści się pabianickie Muzeum, w którym można podziwiać wiele eksponatów związanych z historią Pabianic i okolic. Obok Zamku, nad rzeką Dobrzynką, rozciąga się park im. Juliusza Słowackiego, założony na początku XX wieku.

Przejazdem. Piękne miejsce z zewnątrz. Przy głównej, akurat remontowanej ulicy, więc można było zaparkować. Ślicznie się prezentuje, jednak nie można było wejść do środka. Wrócę sprawdzić jak jest wewnątrz.

Miejsce historyczne, nie można przejść obojętnie. Okolica również ciekawa historycznie. Getto.

Mam wrażenie, że niezbyt wielu pabianiczan było kiedykolwiek w środku naszego zamku". A naprawdę warto nie tylko ze względu na muzealne wystawy